Het was de keer dat Vincent me probeerde te leren fietsen. We hadden het tientallen keren samen gedaan. Hij op de fiets met de stang, ik op de fiets met zijwieltjes, waar kralen in alle kleuren van de regenboog om de spaken zaten. Hij zou niet roepen als ik moest remmen. Het eerste stuk hield hij zijn hand nog op mijn schouder, maar zodra we dichter bij de tunnel kwamen ging hij steeds iets verder achter me rijden. Ik had het tientallen keren eerder gedaan, vertelde ik mezelf. Elke zondagochtend, als we om tien uur naar het zwembad gingen. Het was de eerste zondag dat Hilde niet mee kon. Ze lag ziek in bed, wat voor ons niet reden genoeg was om ook thuis te blijven. Onze handdoeken zaten in de fietstas. Ik had het al tientallen keren eerder gedaan, maar nog nooit zonder dat hij riep wanneer ik moest remmen.

Het rondtollen van de kralen weerkaatste tegen de betonmuren. Ik reed langs het fietspaaltje, niet midden op de weg, maar ook niet te ver naar rechts. Ik weet nog dat ik de hele tijd dacht: als ik langs de graffititekening rijd, moet ik remmen. Daar riep hij altijd dat ik moest remmen. Ik remde niet. Ik was opgehouden met trappen en reed zo hard de tunnel in dat mijn voorwiel begon te zwabberen. Het was alsof ik om de witte markeringen van de onderbroken streep probeerde te zigzaggen, maar dan vooruitgespoeld, als in een filmpje. Ik kon niets meer doen om het te voorkomen. ‘Remmen!’ hoorde ik achter me, ‘remmen!’, maar op het moment dat ik remde, kon ik alleen maar denken: ik heb nog geen graffititekening gezien. En dat was zo. Ik had de tekening niet gezien, omdat ik niet had gekeken.

De eerstvolgende dinsdag kwam iedereen op school om me heen staan. Ze keken naar het witte verband om mijn voorhoofd terwijl ik trots vertelde hoe ze het gehecht hadden. Eerst dachten ze dat lijmen alleen genoeg was, maar de wond bleek dieper. Zonder hechtingen was het moeilijker te genezen.

Tijdens het kringgesprek kreeg ik alle aandacht. Ik hoefde niet mee te doen met de oefeningen en mocht weg wanneer ik wilde. Het enige dat ik daarvoor hoefde te doen was zeggen dat ik hoofdpijn had. Ik maakte er geen misbruik van. De dagen na het ongeluk voelden als de leukste dagen van mijn basisschooltijd.