-

Adam is het soort baby dat niet vastgehouden wil worden. Dat kan hij tegen niemand zeggen, maar hij huilt veel en als hij niet huilt staart hij leeg voor zich uit, alsof er niets meer te ontdekken valt. Ondanks het huilen blijft Carolien het proberen. Ze wandelt met hem, wiegt hem heen en weer voor het raam en wijst naar alles dat verandert. 

Adam werd twee weken te vroeg geboren en volgens Carolien ligt het daaraan. Hij moet nog wennen, zegt ze. Dat is heel normaal voor een baby. Sommige baby’s hebben het er moeilijk mee dat ze geboren worden, en als moeder vindt Carolien dat ze dat makkelijker moet maken. Elke keer dat Vincent met de auto de oprit afrijdt, gaat ze hem met Adam staan uitzwaaien. Dan roept ze: ‘Kijk! Kijk eens naar wie er daar wegrijdt, dat is pápá!’ Op dat soort momenten lijkt het net of ik de enige ben die begrijpt wat er met Adam aan de hand is. Alsof ik als enige kan zien waarom hij nooit vastgehouden wil worden, maar waarom je hem ook niet los mag laten. Nooit helemaal.

1.

Je hebt een nachtlampje voor me opgehangen. Na de eerste nacht dat ik weer thuis slaap sta je voor mijn deur en vraagt hoe het gegaan is, het liggen met mijn ogen dicht. Ik durf niet te zeggen dat ik over weinig eerlijk ben geweest de laatste tijd. In plaats daarvan vertel ik je dat ik droomde over roltrappen. Over gele, groene, rode en blauwe ballonnen, en over het geluid dat je hoort wanneer iemand zijn been breekt. Ik zeg dat ik denk dat het met de randen te maken heeft. Tussen vier en vijf heb ik ze allemaal afgeplakt, de rest van de nacht draaide ik me om het kwartier om.

Zonder te vragen haal je mijn bed weg. Ik zit in kleermakerszit op de grond en kijk toe hoe ze verdwijnen. Vannacht slaap je op gelijke hoogte met jezelf, zeg je. Met dat wat niet kan vallen.